Ayşegülimamoğlukoçlukakademisi

  Hepimizin yaşam içinde pek çok deneyimi var. Bu deneyimler bizde kesin yargılar, varsayımlar, inanç kalıpları, değerler oluşturuyor. Kimisi bize hizmet ederken kimisi sabote edip engelliyor.Hayatımızı oluşturan, şekillendiren dönemeçler, kavşaklara, tepeler, çukurlar, kapılar, zirveler, noktalar, sokaklar her biri. Buralarda sürekli tekrar tekrar dönüp duruyoruz. Kimi koşuyor, kimi yüzüyor, kimi bekliyor, kolluyoruz. Bunlarla yaşıyor, yaşamımızı var ediyoruz.    Değişmek, dönüşmek, bir şeyleri değiştirmek, dönüştürmek isterken hep bu sokaklar, deneyimler, kavşaklara, inançlar zihnimizde, kurallarımızda. Halbuki hiçbiri yazılı bir kural değil, sadece deneyimlediklerimiz. İçlerinde bize halen daha gelişmimize, motivasyonumuza, adımlarımıza, hamlelerimize, stratejilerimize hizmet eden olduğu kadar hiç hizmet etmeyen, etmemiş olan, artık işe yaramayan var. Ancak bir türlü bırakmıyoruz. Neden?    Bize hizmet etmeyen yerde, inançlar da, yorumlarda, varsayımlarda bizi tutan ne? Geleceği ve

 Her gün etrafımıza baktığımızda en güzel, en yetenekli, en becerikli, en estetik, en samimi, en leziz, en çalışkan, en dakik,........en doğru, en hakiki, e adil,....... görüyor, gözlemliyoruz.  Demek ki hayatta hep her şeyden en iyi en zarif, en nazik, en mükemmel, en yetenekli, en güçlü,............ hep var, var olmaya devam edecek. Bulunduğumuz ortamda kimi kendimiz olur, kimi bir başkası olur. Kıyaslamafan, eksik, yetersiz hissetmeden, kin r yapmadan, haset ve kıskslıüs girmeden takdir etmek, onurlandırmsl, beğeni vermek alan açmak kendimize ve diğerlerine.    Şefkat empati, sevgi, saygı, etik, hakkaniyet ile birleşince sanırım barış dili, şiddetsiz iletişim dili konuşmaya, şakımays başlıyor.   İçimizdeki güzellik zihnim ze, gözlerimize bakışlarımı, davranışlarınıza yansıyınca katma değer, büyümek, gelişmek, geliştirmek, kolektif bilinç, beraberlikte beraberinde geliyor.   Güç ne, başarı ne, en........ile başlayan işlerin peşinden koşmak mı yoksa hüvü, sevgiyi, yetenekleri, barışı