"İçinizdeki sesi ne kadar iyi sadakatle dinlerseniz,dışarıda olup bitenleri okadar iyi duyarsınız."Bu söz bende empati, şefkat,sevgi,varlık -değer hissi çağrıştırıyor.
Kendimize sürekli öz eleştiri yapar,sürekli kendimizi yetersiz hissederek kendimize karşı bitip durmayan öfkemiz,kızgınlığımız olur.Kendimize duyduğumuz bu empati sizlik,kızgınlık iç güzelliklerimizi,yeteneklerimizi,yeterliliğimizi görmemize engel olur.Kendimize duyduğumuz bu şiddet, ilişkilerimizde, kendimizde ne hissettiğimizi ve hissedildiğini,neye ihtiyaç duyduğumuzu ve duyulduğunu anlamamamıza,duymamamıza yol verir.Sonu mutsuz,keyifsiz,huzursuz,gürültülü diyologla biter.
Yanlış yaptığımızı ,hata yaptığımızı düşündüğümüzde kendimizi bunun için cezalandırıyor muyuz?Suçluluk mu hissediyoruz?Kendi kendimizi eleştiriyor muyuz?Kendimize;"Ne yaptın sen,nasıl yaparsın bunu,ne aptalsın,yine saçmaladın,beceriksiz,...."gibi monologlarımız mı var?Bunlar size kendinizi nasıl hissettirdi?Bunlar sizin ihtiyacınızı karşılıyor mu?
Kendimize empati yapabilirsek hata ve yanlış olarak tanımladığımız her şeyi kendimize gelişim aracı olarak,farkındalık,kendimize,sınırlarımıza dair bir şeyleri fark etme,tanıma aracı olarak değerlendirebiliriz.Böyle yaparsak kendimize şefkat duymuş,şefkatli yaklaşmış ve suçluluk,pişmanlık,değersiz gibi duygulardan özgürleştirir oluruz.Kendimize şefkat gösterince karşımızda,etrafımızda bulunan herkese şefkatli,empatik yaklaşabiliriz.Bunun için hem parçaya,parçalara hem de bütüne bakabilmek,görmek devreye giriyor.Bitine bakarak şefkatle yaklaşır özgürleşirsin zenginleşir.Butubden parçaya bakarak ta özgürleştir,zenginleşiriz.
Kendimize sürekli öz eleştiri yapar,sürekli kendimizi yetersiz hissederek kendimize karşı bitip durmayan öfkemiz,kızgınlığımız olur.Kendimize duyduğumuz bu empati sizlik,kızgınlık iç güzelliklerimizi,yeteneklerimizi,yeterliliğimizi görmemize engel olur.Kendimize duyduğumuz bu şiddet, ilişkilerimizde, kendimizde ne hissettiğimizi ve hissedildiğini,neye ihtiyaç duyduğumuzu ve duyulduğunu anlamamamıza,duymamamıza yol verir.Sonu mutsuz,keyifsiz,huzursuz,gürültülü diyologla biter.
Yanlış yaptığımızı ,hata yaptığımızı düşündüğümüzde kendimizi bunun için cezalandırıyor muyuz?Suçluluk mu hissediyoruz?Kendi kendimizi eleştiriyor muyuz?Kendimize;"Ne yaptın sen,nasıl yaparsın bunu,ne aptalsın,yine saçmaladın,beceriksiz,...."gibi monologlarımız mı var?Bunlar size kendinizi nasıl hissettirdi?Bunlar sizin ihtiyacınızı karşılıyor mu?
Kendimize empati yapabilirsek hata ve yanlış olarak tanımladığımız her şeyi kendimize gelişim aracı olarak,farkındalık,kendimize,sınırlarımıza dair bir şeyleri fark etme,tanıma aracı olarak değerlendirebiliriz.Böyle yaparsak kendimize şefkat duymuş,şefkatli yaklaşmış ve suçluluk,pişmanlık,değersiz gibi duygulardan özgürleştirir oluruz.Kendimize şefkat gösterince karşımızda,etrafımızda bulunan herkese şefkatli,empatik yaklaşabiliriz.Bunun için hem parçaya,parçalara hem de bütüne bakabilmek,görmek devreye giriyor.Bitine bakarak şefkatle yaklaşır özgürleşirsin zenginleşir.Butubden parçaya bakarak ta özgürleştir,zenginleşiriz.
Yorumlar